کد مطلب:33867 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:253
[صفحه 45] و لقد قرن الله به- صلی الله علیه و اله- من لدن ان كان فطیما اعظم ملك من ملائكته یسلك به طریق المكارم و محاسن اخلاق العالم، لیله و نهاره. و لقد كنت اتبعه اتباع الفصیل اثر امه، یرفع لی فی كل یوم من اخلاقه علما و یامرنی بالاقتداء به. و لقد كان یجاور فی كل سنه بحراء فاراه و لا یراه غیری. و لم یجمع بیت واحد یومئذ فی الاسلام غیر رسول الله- صلی الله علیه و آله- و خدیجه و انا ثالثهما. اری نور الوحی و الرساله و اشم ریح النبوه. و لقد سمعت رنه الشیطان حین نزل الوحی علیه- صلی الله علیه و آله- فقلت یا رسول الله ما هذه الرنه؟ فقال: هذا الشیطان قد ایس من عبادته. انك تسمع ما اسمع و تری ما اری، الا انك لست بنبی و لكنك لوزیر و انك لعلی خیر.»[1]. شما بخوبی جایگاه مرا از نظر خویشاوندی و قرابت و منزلت و مقام ویژه نسبت به رسول خدا (ص) می دانید. او مرا در دامن خویش پرورش داد. من كودك بودم، او مرا همچون فرزندش در آغوش خیش می فشرد و در استراحتگاه مخصوص خویش جای می داد، بدنش را به بدنم می چسبانید و بوی پاكیزه ی او را استشمام می كردم، غذا را نرم می كرد و در دهانم می گذاشت. هرگز دروغی در گفتارم نیفت و اشتباهی در كردارم پیدا ننمود. از همان زمان كه رسول خدا (ص) را از شیر گرفتند، خداوند بزرگترین فرشته از فرشتگان خویش را مامور ساخت تا شب و روز وی را به راههای بزرگواری و درستی و اخلاق نیك سوق دهد. من همچون سایه ای به دنبال او حركت می كردم و آن حضرت هر روز نكته ای تازه از اخلاق نیك را برای من آشكار می ساخت و مرا فرمان می داد كه به او اقتدا كنم. وی مدتی از سال، مجاور كوه حرا می شد، تنها من او را مشاهده می كردم و كسی جز من او را نمی دید. در آن روز غیر از خانه ی رسول خدا ( ص) خانه ای كه اسلام در آن راه یافته باشد وجود نداشت و من نفر سوم آن خانه بودم كه اسلام در ان راه یافته بود. من نور وحی و رسالت را می دیدم و نسیم نبوت را استشمام می كردم. به هنگام نزول وحی بر محمد (ص) صدای ناله شیطان را شنیدم. از رسول خدا (ص) پرسیدم: این ناله [صفحه 46] چیست؟ فرمود: این شیطان است كه پرستش خویش مایوس گردیده است. تو آنچه را من می شنوم، می شنوی و آنچه را من می بینم، می بینی، تنها فرق من و تو این است كه تو پیامبر نیستی، بلكه وزیر منی و بر طریق و جاده خیر و درستی قرار داری. علی (ع) كودكی بیش نبود كه پیامبر سرپرستی او را پذیرفت و چون فرزندی دلبند به تربیتش همت گماشت و او را به بهترین و والاترین كمالات راه نمود. شاخصه ی شخصیت علی (ع) آن بود كه هرگز دروغی در گفتارش راه نیافت و هرگز خطایی در رفتارش ظهور نكرد. او پیوسته در همه جا كنار رسول خدا (ص) بود و هرگز از مقتدای خود جدا نشد. محمد (ص) و علی (ع) از یك شجره ی نورانی بودند و علی (ع) بهترین یار و یاور محمد (ص) و وزیری شایسته برای او بود.
«و قد علمتم موضعی من رسول اله- صلی الله علیه و آله- بالقرابه القربیه، و المنزله الخصیصه. وضعنی فی حجره و انا ولد یضمنی الی صدره و یكنفنی فی فراشه و یمسنی جسده و یشمنی عرفه. و كان یمضع الشی ء ثم یلقمنیه و ما و جد لی كذبه فی قول و لا خطله فی فعل.
صفحه 45، 46.